Розніца паміж версіямі "Убарэвіч Іеранім Пятровіч (1896)"

(Біяграфія)
 
(Не паказана6 прамежкавых версій таго ж удзельніка)
Радок 1: Радок 1:
 
{{Шаблон:Фармуляр
 
{{Шаблон:Фармуляр
|фотаздымак=Убарэвіч Іеранім Пятровіч (1896).jpg
+
|фотаздымак=Ubaarewicz Ieranim.jpg
 
|дата нараджэння=14.01.1896
 
|дата нараджэння=14.01.1896
 
|варыянты імя=Уборевич Иероним Петрович
 
|варыянты імя=Уборевич Иероним Петрович
Радок 21: Радок 21:
 
[[Катэгорыя:Адкрыты спіс]]
 
[[Катэгорыя:Адкрыты спіс]]
 
[[Катэгорыя:Фотаздымкі]]
 
[[Катэгорыя:Фотаздымкі]]
 +
[[Катэгорыя:Вайскоўцы]]
 +
[[Катэгорыя:Маракоў Л.У. Рэпрэсаваныя літаратары, навукоўцы, работнікі асветы, грамадскія і культурныя дзеячы Беларусі]]
  
 
==Біяграфія==
 
==Біяграфія==
 +
[[File:Убарэвіч Іеранім Пятровіч (1896).jpg|300px|справа]]
 +
 +
'''Іеранім Пятровіч Убарэвіч''' — савецкі ваенны дзеяч. Камандарм 1-га ранга.
 +
 +
Нарадзіўся  14 студзеня 1896 у в. Антандрыя Ковенскай губерні (зараз Літва).
 +
 +
Пасля сканчэння з залатым медалём Дзвінскага рэальнага вучылішча (1914) і да пачатку 1-й сусветнай вайны вучыўся ў Пецярбургскім універсітэце. З 1915 у арміі (падпаручнік). У 1916 скончыў Канстанцінаўскае артылерыйскае вучылішча. У кастрычніку 1917 адзін з арганізатараў Чырвонай гвардыі ў Бесарабіі. У студзені—лютым 1918 года камандаваў рэвалюцыйным палком у баях супраць румынскіх і аўстра-германскіх войск. Быў паранены, трапіў у палон, адкуль у жніўні 1918 уцёк. Накіраваны на Паўночны фронт. З кастрычніка 1919 года камандуючы 14-й арміяй, якая змагалася супраць арміі Дзянікіна. З сакавіка 1920 камандуючы 9-й, 13-й арміямі на Каўказскім, Паўд.-Зах. франтах. Са студзеня 1921 памочнік камандуючага войскамі Украіны і Крыма, намеснік камандуючага войскамі Тамбоўскай губерні.
 +
 +
З 1921 г. у БССР, член Рэвалюцыйнага ваеннага савета Мінскага раёна і камандуючы войскамі Мінскай губерні; удзельнік барацьбы супраць атрадаў Н.Махно, С.Пятлюры, С.Булак-Балаховіча, кіраваў баявымі дзеяннямі войск супраць армій Польшчы, генерала П.Урангеля.
 +
 +
Са жніўня 1921 года камандуючы 5-й арміяй і войскамі Усходне-Сібірскай ВА. У жніўні— кастрычніку 1922 ваенны міністр Далёкаўсходняй рэспублікі і галоўнакамандуючы Народна-рэвалюцыйнай арміяй. З лістапада 1924 нам. камандуючага войскамі і начальнік штаба Украінскай ВА. З лютага 1925 камандуючы войскамі Паўночна-Каўказскай, з лістапада 1928 Маскоўскай ВА. З чэрвеня 1930 намеснік наркама абароны СССР.
 +
 +
[[File:Убарэвіч Іеранім Пятровіч (1896) 2.jpg|400px|справа|На дачы камандарма 1-га ранга І.П. Убарэвіча, 1936 г. Справа налева: Міра Убарэвіч, Святлана Тухачэўская, крайняя злева - Надзея Убарэвіч]]
 +
 +
З 1931 камандуючы войскамі Беларускай ваеннай акругі.
 +
 +
Арыштаваны 29 траўня 1937 г. супрацоўнікамі НКУС у цягніку «Мінск-Масква» па справе Тухачэўскага. Асуджаны 11 чэрвеня 1937 г. за «ўдзел у ваеннай змове ў Чырвонай арміі і падрыхтоўку звяржэння савецкай улады шляхам узброеннага паўстання» да расстрэлу. Расстраляны ў Маскве ў наступную пасля прысуду ноч на Данскіх могілках.
 +
 +
31 студзеня 1957 г. рэабілітаваны ваеннай калегіяй Вярхоўнага суда СССР. Яго імем названа вуліца ў Мінску.

Актуальная версія на 13:06, 7 чэрвеня 2017

Ubaarewicz Ieranim.jpg
  • Дата нараджэння: 14 студзень 1896 г.
  • Варыянты імя: Уборевич Иероним Петрович
  • Месца нараджэння: Ковенская губерня, Зарасайскі павет (Літва, Уценскі павет), в. Антандрыя
  • Пол: мужчына
  • Прафесія / месца працы: Камандуючы войскамі Беларускай вайсковай акругі
  • Дата расстрэлу: 12 чэрвень 1937 г.
  • Месца смерці: РСФСР, г. Масква
  • Месца пахавання: Расія, г. Масква, Данскія могілкі

  • Дзе і кім арыштаваны: Цягнік "Мінск-Масква"
  • Дата арышту: 29 травень 1937 г.
  • Абвінавачанне: Удзел у вайсковай змове ў Чырвонай арміі і падрыхтоўка звяржэння савецкай улады шляхам узброенага паўстання
  • Дата асуджэння: 11 чэрвень 1937 г.
  • Прысуд: ВМП
  • Дата рэабілітацыі: 31 студзень 1957 г.
  • Орган, які рэабілітаваў: Ваенная калегія Вярхоўнага суда СССР

Біяграфія

Убарэвіч Іеранім Пятровіч (1896).jpg

Іеранім Пятровіч Убарэвіч — савецкі ваенны дзеяч. Камандарм 1-га ранга.

Нарадзіўся 14 студзеня 1896 у в. Антандрыя Ковенскай губерні (зараз Літва).

Пасля сканчэння з залатым медалём Дзвінскага рэальнага вучылішча (1914) і да пачатку 1-й сусветнай вайны вучыўся ў Пецярбургскім універсітэце. З 1915 у арміі (падпаручнік). У 1916 скончыў Канстанцінаўскае артылерыйскае вучылішча. У кастрычніку 1917 адзін з арганізатараў Чырвонай гвардыі ў Бесарабіі. У студзені—лютым 1918 года камандаваў рэвалюцыйным палком у баях супраць румынскіх і аўстра-германскіх войск. Быў паранены, трапіў у палон, адкуль у жніўні 1918 уцёк. Накіраваны на Паўночны фронт. З кастрычніка 1919 года камандуючы 14-й арміяй, якая змагалася супраць арміі Дзянікіна. З сакавіка 1920 камандуючы 9-й, 13-й арміямі на Каўказскім, Паўд.-Зах. франтах. Са студзеня 1921 памочнік камандуючага войскамі Украіны і Крыма, намеснік камандуючага войскамі Тамбоўскай губерні.

З 1921 г. у БССР, член Рэвалюцыйнага ваеннага савета Мінскага раёна і камандуючы войскамі Мінскай губерні; удзельнік барацьбы супраць атрадаў Н.Махно, С.Пятлюры, С.Булак-Балаховіча, кіраваў баявымі дзеяннямі войск супраць армій Польшчы, генерала П.Урангеля.

Са жніўня 1921 года камандуючы 5-й арміяй і войскамі Усходне-Сібірскай ВА. У жніўні— кастрычніку 1922 ваенны міністр Далёкаўсходняй рэспублікі і галоўнакамандуючы Народна-рэвалюцыйнай арміяй. З лістапада 1924 нам. камандуючага войскамі і начальнік штаба Украінскай ВА. З лютага 1925 камандуючы войскамі Паўночна-Каўказскай, з лістапада 1928 Маскоўскай ВА. З чэрвеня 1930 намеснік наркама абароны СССР.

На дачы камандарма 1-га ранга І.П. Убарэвіча, 1936 г. Справа налева: Міра Убарэвіч, Святлана Тухачэўская, крайняя злева - Надзея Убарэвіч

З 1931 камандуючы войскамі Беларускай ваеннай акругі.

Арыштаваны 29 траўня 1937 г. супрацоўнікамі НКУС у цягніку «Мінск-Масква» па справе Тухачэўскага. Асуджаны 11 чэрвеня 1937 г. за «ўдзел у ваеннай змове ў Чырвонай арміі і падрыхтоўку звяржэння савецкай улады шляхам узброеннага паўстання» да расстрэлу. Расстраляны ў Маскве ў наступную пасля прысуду ноч на Данскіх могілках.

31 студзеня 1957 г. рэабілітаваны ваеннай калегіяй Вярхоўнага суда СССР. Яго імем названа вуліца ў Мінску.