Ігнатоўскі Усевалад Макаравіч (1881)
- Дата нараджэння: 19 красавiк 1881 г.
- Імя па-руску: Игнатовски Всеволод Макарович
- Месца нараджэння: Гродзенская губ., Брэсцкі павет (Брэсцкая вобл., Камянецкі раён), в. Такары
- Пол: мужчына
- Адукацыя: вышэйшая
- Прафесія / месца працы: Прэзідэнт БелАН, дырэктар Інстытута гісторыі БелАН
- Партыйнасць: Член УсеКП(б)Б (1920-1931)
- Дата смерці: 4 люты 1931 г.
- Месца смерці: БССР, г. Мінск
- Месца пахавання: Беларусь, г. Мінск, Вайсковыя могілкі
Біяграфія
Рэпрэсаваныя сваякі
Жонка: Ігнатоўская Марыя Севасцьянаўна (1884)
Дзеці: Ігнатоўскі Юры Усеваладавіч (1911), Ігнатоўскі Валянцін Усеваладавіч (1916)
[19.4.1881, в. Такары Брэсцкага пав. Гродзенскай губ., цяпер Камянецкі р-н Брэсцкай вобл. — 4.2.1931, Мінск], гісторык, грамадскі і паліт. дзеяч. У 1911 скончыў Юр’еўскі (Тартускі) ун-т. У 1912—14 працаваў выкладчыкам у Вільні ў прыватнай жаночай гімназіі; у 1914—19 у Мінскім настаўніцкім інстытуце. У 1915 стварыў культурна-асветніцкую арганізацыю «Наш край», якая ў 1917 ператварылася ў леваэсэраўскую арганізацыю «Маладая Беларусь». З чэрв. 1917 член ЦК БСГ, у 1918 член ЦК БПС-Р. У перыяд польскай акупацыі ў студз. 1920 на базе «Маладой Беларусі» стварыў Беларускую камуністычную арганізацыю. 31.7.1920 удзельнічаў у падпісанні «Дэкларацыі аб абвяшчэнні незалежнасці Савецкай Сацыялістычнай Рэспублікі Беларусь». З 30.7.1920 член РКП(б). У 1920-я г. займаў шэраг адказных пасад у партыйных і дзяржаўных органах; актыўна ўдзельнічаў у рэалізацыі палітыкі беларусізацыі. У 1921—30 прафесар БДУ. У 1926—28 старшыня (з 1927 прэзідэнт) Інбелкульта; у снеж. 1928 — студз. 1931 прэзідэнт БелАН, дырэктар Інстытута гісторыі. З 1928 акадэмік БелАН. Працы І. склалі падмурак канцэпцыі гісторыі Беларусі, у аснову якой пакладзена перыядызацыя паводле прынцыпу дзяржаўнасці і грамадскага стану бел. зямель. Падчас кампаніі супраць нацыянал-дэмакратызму 26.12.1930 зняты з пасады прэзідэнта БелАН. 16.1.1931 ЦК КП(б)Б выключыла І. з партыі як «лідэра нацыянал-дэмакратычнай контррэвалюцыі». Выклікаўся на допыты ў ДПУ. Пасля аднаго з іх скончыў жыццё самагубствам. Паводле другой версіі быў застрэлены супрацоўнікамі ДПУ ў сваім доме. Рэпрэсіі былі абрынуты і на сям’ю І. — жонку і двух сыноў.