Цікота Андрэй Феліксавіч (1891)

Крыніцка: Радыё Свабода

• Дата нараджэння: 1891 г.
• Імя па-руску: Цикото Андрей
• Месца нараджэння: Віленская губ., Свенцянскі павет, маёнтак Тупаліцына
• Пол: мужчына
• Адукацыя: вышэйшая духоўная
• Прафесія / месца працы: Адміністратар католікаў усходняга абрада, г. Харбін (Маньчжурыя)

• Дата смерці: 11 люты 1952 г.
• Месца смерці: Чукша, Асобы лагер № 7, шпіталь №38
• Месца пахавання: РСФСР, Іркуцкая вобл., г. Брацк, лагерныя шпітальныя могілкі

---

• Дзе і кім арыштаваны: Маньчжурыя, г. Харбін
• Мера стрымання: г. Чыта
• Дата арышту: 22 снежань 1948 г.
• Абвінавачанне: Арганізацыя тэрарыстычнай групоўкі ў ліцэі Святога Мікалая ў Харбіне; антысавецкая агітацыя; шпіянаж на карысць Ватыкана і Японіі
• Дата асуджэння: 28 верасень 1949 г.
• Артыкул: 58-6-1; 58-4; 58-11 КК РСФСР
• Прысуд: 25 гадоў ППЛ
• Месца адбывання: Тайшэт, Ангарлаг; Чукша; РСФСР, Іркуцкая вобл., Шыткінскі раён, Лагпункт Нова-Чунка

---

• Крыніцы дадзеных: Ахвяры палітычнага тэрора ў СССР (База дадзеных);

Біяграфія

22 сьнежня 1948 быў арыштаваны кітайскай камуністычнай міліцыяй і 25 сьнежня разам з чатырма іншымі сьвятарамі быў перададзены савецкім органам. З 27 сьнежня знаходзіўся ў папярэднім зьняволеньні ў Чыце, паводле сьведчаньняў, паводзіў сябе на сьледзтве мужна, падвяргаўся катаваньням. Прыклад а. Андрэя Цікоты заахвоціў аднаго з сьвятароў адмовіцца ад адрачэньня ад Бога і Царквы, да якога яго вымусіў сьледчы. Падчас допытаў у Чыцінскай турме архімандрыту Андрэю Цікоту прапаноўвалі перайсьці ў праваслаўе, але ён катэгарычна адмовіўся ад гэтага. Пазьней савецкія ўлады, ведаючы яго вялікі духоўны аўтарытэт і здольнасьці, прапанавалі яму пасаду першага ў Беларусі мітрапаліта незалежнай ад Ватыкану Каталіцкай Царквы.[4] Не зважаючы на моцна падарванае ў турэмных умовах і ў выніку допытаў здароўе архімандрыт Цікота рашуча адкінуў гэтую правакацыйную прапанову.

28 верасьня 1949 архімандрыт Андрэй Цікота быў завочна абвінавачаны ў арганізацыі тэрарыстычнае групоўкі ў ліцэі Сьвятога Мікалая ў Харбіне, антысавецкай агітацыі і шпіянажы на карысьць Ватыкану і Японіі па арт. 58-6 ч. 1, 58-4, 58-11.[5] Яму і ўсім харбінскім місіянэрам прысудзілі 25 гадоў зьняволеньня ў лягеры. Праз Іркуцк яго накіравалі ў “Ангарлаг”, спачатку у Тайшэт на будаўніцтва Байкала-Амурскай магістралі. Адтуль 19 студзеня 1950 яго забралі і перавезьлі ў Чукшу. З красавіка 1951 ён адбываў пакараньне ў лягпункце Нова-Чунка Шыткінскага р-ну Іркуцкай вобласьці. З чэрвеня 1951 яго зноў вярнулі адбываць пакараньне ў Тайшэт. Увесь гэты час у ён быў цяжка хворы, а перад сьмерцю, паводле ўспамінаў іншых зьняволеных, пазбаўлены мэдычнае дапамогі.

Памёр у зьняволеньні 11 лютага 1952 у шпіталі № 38 (Чукша, 2-і аддзел) асобага лягеру № 7 «Озерлагу» (для палітвязьняў). Пахаваны на шпітальных лягерных могілках у ваколіцах Брацку Іркуцкай вобласьці.[6] Магіла была пазначана простым калком і сёньня яе знайсьці практычна немагчыма. Афіцыйная прычына сьмерці — спыненьне сардэчнай дзейнасьці пры агульнай інтаксікацыі арганізму, выкліканай тубэркулёзным мэнінгітам.